۱۳۹۱ اردیبهشت ۷, پنجشنبه

شادی صدر : پخش برنامه‌های شبکه تلویزیونی "پرس‌تی‌وی" باید متوقف شود

ماجرا با شکایت مازیار بهاری خبرنگار ایرانی نیویورک تایمز از شبکه انگلیسی زبان پرس‌تی‌وی آغاز شد. این خبرنگار که در حوادث پس از انتخابات سال ۱۳۸۸ در تهران بازداشت شده بود، تحت شکنجه مجبور به اعتراف جلوی دوربینی شد که فکر می‌کرد متعلق به وزارت اطلاعات است و فیلم ضبط‌شده‌ی آن تنها در آرشیو این وزارتخانه باقی می‌ماند. اما این فیلم از یک رسانه برون مرزی متعلق به دولت ایران پخش شد.
مازیار بهاری پایش که به لندن رسید از این شبکه به بنیاد نظارت بر رسانه‌های انگلستان، "آفکام" شکایت کرد. دادگاه به نفع آقای بهاری رای داد و پرس تی‌وی را به پرداخت ۱۰۰ هزار پوند جریمه به مازیار بهاری محکوم کرد.
این جریمه هرگز پرداخت نشد بنابراین در ژانویه ۲۰۱۲نهاد آفکام مجوز پخش پرس تی‌وی در انگلستان را لغو کرد و به این ترتیب، پخش این شبکه از ماهواره اسکای (Sky Sattelite) پایان یافت.
سوم آوریل، رئیس ماهواره سس آسترا (SES Astra) اعلام کرد که نهاد نظارت بر رسانه ها در مونیخ آلمان تصمیم گرفته که پخش برنامه‌های این شبکه در آلمان را متوقف کند چرا که این شبکه مجوز پخش در آلمان ندارد. وکیل پرس تی‌وی در آلمان اما این بار بیکار ننشست و با اعتراض به این دستور، پرونده را به نهاد بالاتر در برلین ارجاع داد
با ارجاع پرونده پرس تی‌وی به نهاد نظارت بر رسانه‌ها در کل آلمان، بنیاد عدالت برای ایران مشغول جمع‌آوری اسنادی شد که نشان می‌داد شبکه تلویزیونی پرس‌تی‌وی چهار اصل از اصول اساسی رسانه‌ها در آلمان را نقض کرده است: اصل لزوم رعایت استقلال و بی‌طرفی، حفظ حریم خصوصی، حفظ منزلت انسانی و حق پاسخگویی.
شادی صدر یکی از موسسان سازمان عدالت برای ایران در این باره به دویچه وله می‌گوید: «ما در اسنادی که در دست داریم و تسلیم مقامات آلمان کردیم و قصد داریم تسلیم مقامات ذی‏صلاح دیگر هم بکنیم، کاملاً نشان داده‏‌ایم که چگونه "پر‌‌س‌‏تی‏‌وی" فیلم‏‌ها و برنامه‏‌هایی را از اعترافات زندانیان سیاسی تهیه کرده که این اعترافات تحت شکنجه و اجبار گرفته شده و حتی بر خلاف قوانین ایران، چهره‏‌ها و اسامی زندانیان سیاسی را نشان می‏‌دهند، بدون این‏که آن‏ها در محاکمه‏‌ای محکوم شده باشند و حتی رسماً به هیچ جرمی متهم شده باشند

اول مِی، روز نه به اعدام

جمهوری اسلامی در رابطه با اعدام رتبه دوم را بعد از چین در جدول جهانی و از نظر تناسب جمعیتی رتبه اول را دارد و این آمار نشان دهنده جو خفقان و وسیله ای برای ارعاب مردم می باشد.هر روزه تعداد زیادی از زندانیان به بهانه های واهی در ایران بر چوبه اعدام می روند و متاسفانه این آمار روز به روز افزایش پیدا می کند! اول مِی- روز جهانی کارگر- هم کابوسی برای جمهوری اسلامی است زیرا در تمام این سال ها ترس از مردم زحمتکش و کارگران در این حکومت رخنه کرده است و این حکومت نیروی فوق العاده قوی این بخش از جامعه را به خوبی میشناسد،از این رو وقتی به سه سال گذشته که برمیگردیم آمار و ارقام اعدام در این روز افزایش پیدا کرده است! درست در این روز در سال 88 دلارا دارابی دختر جوانی به پای چوبه دار رفت. این حکومت گویا عاشق گرفتن جان افراد است. زیرا درست در 11 اردیبهشت سال 89 و 90 و حول وحوش آنهم چند زندانی سیاسی مثل فرزاد کمانگر و... و افراد غیر سیاسی به پای چوبه دار رفتند. اما در سال 91 حکم اعدام افرادی مانند شیرکوه معارفی، یوسف ندرخانی، سعید ملک پور و حمید قاسمی به دایره اجرای احکام رفته است و احتمال آن میرود که در روز ستانه روز جهانی کارگر امسال این عزیزان به پای چوبه دار می روند
حال نوبت من و توست که با برخورد فعالانه برای روز اول مِی بار دیگر پایه های حکومت جمهوری اسلامی را به لرزه در بیاوریم و نگذاریم باز هم افرادی قربانی جنایات این حکومت شوند. اول مِی-یازده اردیبهشت، روز جهانی کارگر- خیابان های سراسر دنیا به اشغال 99درصدی ها در می آید و مردم دنیا علیه 1درصدی ها به خیابان میایند و نظام سرمایه داری را به لرزه در می آورند.در ایران هم باید همین کار را کرد. 99 درصدی های ایران اعم از کارگران، معلمان پرستاران، رانندگان تاکسی و جوانان و دانشجویان و زنان و همه بخشهای جامعه باید علیه 1درصدی های ایران که جمهوری اسلامی که اعم از آیت الله های میلیاردر و سرمایه داران است به خیابان بیاییم و علیه وضعیت موجود و در دفاع از زندگی انسانی و کارگران و در دفاع از حق حیات محکومین به اعدام و دفاع از زندانیان سیاسی و فریاد آزادی و برابری سردهیم. در این روز فریاد آزادیخواهی و نه به اعدام را بار دیگر به گوش جهانیان می رسانیم. وعده دیدار ما روز 1 مِی، در سرتاسر خیابان های ایران و جهان. این روز همه ما انسانهای زحمتکش و آزاده است