چندی پیش، محمد نوری زاد با انتشار شرح دیدارش از آرتین، کودک چهار ساله کامران رحیمیان و فاران حسامی، از اساتید دانشگاه آنلاین بهاییان، که هر دو به جرم «بهائیت» در زندان بسر می برند، و بوسیدن پای او، به دفاع از حقوق اقلیت‌های مذهبی و بهاییان پرداخت. اما این رویکرد، انتقادات بسیارى را برانگیخت.
اگرچه در قانون اساسی جمهوری اسلامی که در اصل بیستم و بیست و سوم آن بر حقوق شهروندی و نیز آزادی داشتن عقیده و بیان آن تاکید شده است، اما سالهاست که نظام حاکم بر ایران بهائیان را به دلیل داشتن مذهبی دیگر مورد آزار و اذیت قرار می دهد؛ از انجام فرائض دینی و هر گونه فعالیت جامعه بهاییان ایران جلوگیری می کند و تاکنون بسیاری از آنها را بازداشت و محکوم به احکام سنگین زندان کرده است.
محمد نوری زاد در شرح دیدارش از آرتین می گوید: “در آن خانه ی کوچک، گرچه جای پدر و مادر او خالی بود، اما جای رهبر و مراجع صاحب نام و مسئولین روحانی و غیرروحانی ما خالی تر بود. و من، بجای همه ی آنانی که در آنجا نبودند، از آرتین پوزش خواهی کردم. به وی گفتم: آرتین عزیز، نگران مباش، اگر پدر و مادرت بی دلیل و همزمان در زندان اند، رهبر شیعیان ایران که نه، رهبر مسلمین جهان اما هست. او خود شخصاً به تأسی از علیِ مرتضی تو را سرپرستی می کند و حق تو را از حلقوم قانونی که در این ملک به طنز گراییده بیرون می کشد و برکات آن را بر سر تو می بارد. اگر این روزها پدر و مادرت بی دلیل در زندان اند، مراجع صاحب نام و پرآوازه ی ما هستند و به تو نشان خواهند داد که: در قاموس الهی، مردمان را بخاطر عقایدشان از هستی ساقط نمی کنند.
به آرتین گفتم: پسرکم، من از طرف آنانی که در این سالهای اسلامی، بر تو و بر همه ی همکیشان تو جفا باریده اند، از تو پوزش می خواهم. به او گفتم: وقتی پاپ، رهبر کاتولیک های جهان خم می شود و پاهای یک دخترکِ بزهکار مسلمان را می شوید و بر آن بوسه می زند، من چرا به نمایندگی از دم و دستگاه عریض و طویل رهبر مسلمین جهان و مراجعِ پشت به پشت شیعه بر پاهای کوچک و بهشتیِ تو بوسه نزنم؟”
کامران رحیمیان، پدر آرتین پس از این دیدار در نامه ای از زندان رجایی شهر خطاب به محمد نوری زاد، عمل او را کوششی برای عینیت بخشیدن به ارزش هایی چون احترام، محبت، عدالت، حمایت، مسئولیت پذیری، یکسانی، آگاهی و هم دلی دانسته و نوشته است: “صلح به معنی پذیرش کثرت ها و هماهنگی کثرت ها برای یک هدف و آن آسایش و سعادت همگان عدالت به معنی فرصت برای هر کس تا بتواند تمام قوای خود را به فعل در آورد، آزادی به معنی ظرفیت و توانمندی انسان برای رشد، تحول و آمادگی برای تغییر در جهت ارزش های انسانی و نوع بشر بدون هیچ استثناء و صرف نظر از هر ویژگی تمایز ساز مثل قوم، نژاد، ملیت، جنسیت، دین و تحصیلات… نوع بشر به وسعت خلقتی که به صورت و مثال الهی خلق شده است
