چشم و گوش میلیون ها ایرانی، پس از دو دهه، به روی واقعیاتی باز شده که هرگز آن را فراموش نخواهند کرد. هرگز در 30 سال گذشته، در چنین وسعت میلیونی مردم ایران با چهره واقعی حاکمیت دو دهه گذشته جمهوری اسلامی آشنا نشده بودند. بحث از میلیون ها ایرانی است، نه روشنفکران و سیاسیون فعال ایران که تاکنون هرچه می گفتند در محدوده ای تنگ باقی می ماند. تمام اهمیت تاریخی رویدادهای ناشی از انتخابات 22 خرداد درهمین است و آینده ایران را نیز همین شناخت میلیونی مردم ایران رقم خواهد زد. مردم حتی تاکنون نمی دانستند رهبر چند فرزند دارد، و حالا میدانند که فرزند دومش بزرگ چماقداران است! آن نفرتی که در همین سه هفته اخیر در سراسر ایران شکل گرفته، حالا به سوی هدف مشخصی شلیک می شود: بیت رهبری!
شعار های سالگرد 18 تیر، شعارهائی بود که از دل این آگاهی و شناخت بیرون آمده بود. "مجتبی! بمیری- رهبری رو نبینی". "مرگ بر خامنه ای". اینها را روی دیوارها می نویسند، وقتی به راهپیمائی های سکوت حمله می شود، سکوت فریاد می شود و بربام خانه ها، در میان بانگ "الله اکبر" بصورت شعار سرداده می شود. اینها کم است؟ بهای زیادی برای این آگاهی ملی داده شده؟
