سید علی خامنه ای در پاسخ به اعتراض یکی از مراجع تقلید قم به سرکوب اعتراض های پس از انتخابات گفته بود که آیت الله خمینی بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران دستور اعدام مخالفان نظام را می داد اما او تنها آن ها را زندانی می کند.سایت جرس به نقل از منابعی در تهران، برخی جزئیات دیدار رهبر جمهوری اسلامی با آیت الله موسوی اردبیلی در زمستان ۱۳۸۸ را منتشر کرده است.
در این دیدار آیت الله موسوی اردبیلی خواستار آزادی زندانیان سیاسی می شود اما آقای خامنه ای در پاسخ این مرجع تقلید که با ویلچر به دیدار وی رفته بود سخنانی به این مضمون می گوید:
«شما در زمان امام راحل عظیم الشان رئیس شورای عالی قضائی بودید و من رئیس جمهور. در آن زمان که متولی قوه قضائیه شما بودید به دستور رهبر فقید انقلاب مخالفان نظام اعدام می شدند. اکنون من دستور نداده ام مخالفان نظام را اعدام کنند، آنها را فقط زندانی کرده اند، حالا شما به این هم اعتراض می کنید؟»
پیش از این در تیر ۱۳۷۸ نیز که دانشجویان معترض در کوی دانشگاه تهران بر خلاف قانون سرکوب شدند و ماموران لباس شخصی و یونیفورم پوش نظام اعتراض مسالمت آمیز دانشجویان را به خاک و خون کشانیدند، سید محمد خاتمی رئیس جمهور وقت به رهبری اعتراض می کند. آقای خامنه ای در پاسخ وی می گوید «امام راحل عظیم الشان دستور داد مخالفان نظام را اعدام کنند، حالا که من تنها دستور داده ام آنها را سرکوب و زندانی کنند شما اعتراض می کنید؟» (نقل به مضمون)
به گزارش منابع خبری جرس تلقی محافل سیاسی تهران و قم از پخش اینگونه مطالب از سوی منتسبان رهبری این است که از یک سو وی می خواهد سعه صدر خود را در مقایسه با بنیانگذار جمهوری اسلامی نشان دهد و به منتقدانش بفهماند که اگرچه می توانسته ایشان را اعدام کند اما بزرگواری کرده فقط سرکوب و زندانی کرده است، بعلاوه جریان وفادار به رهبر پیشین که از جنبش سبز حمایت می کنند را تحت فشار قرار دهد.
اما عکس العمل شنوندگان این نقلها در محافل قم و تهران شنیدنی است. از یک سو اینگونه نقلها از سوی منسوبان دفتر رهبری به منزله سند آلت دست بودن قوه قضائیه و صدور احکام شداد و غلاظ دو سال اخیر از سوی رهبری و نه از سوی قضات دادگاهها تلقی می شود.
از سوی دیگر اینکه مخالفان نظام باید اعدام یا سرکوب و زندانی شوند چگونه با سیره امام علی (ع) سازگار است که هرگز مخالفان سیاسی را که دست به اسلحه نبرده بودند نه اعدام کرد نه زندانی کرد و نه سرکوب نمود. زندانی سیاسی را در زمان تحمل محکومیت به جوخه اعدام سپردن و منتقد سیاسی مسالمت جو را به زندانهای طویل المدت محکوم کردن هر دو به لحاظ حقوقی، قانونی و شرعی نادرست است.
جالب تر از همه اینکه رهبری نزدیک یکصد معترض بیگناه را که در خیابانهای تهران شهید کرده، حداقل پنج زندانی را که در کهریزک زیر شکنجه به شهادت رسانیده استِ زهرا کاظمی و زهرا بنی یعقوب و هدی صابر و … که در زندانهای وی به شهادت رسیده اند را به حساب نمی آورد. ایشان دستور فشار و شکنجه زندانیان را نیز از قلم انداخته است.
وی همچنین حصر خانگی پنج ساله استاد خود مرحوم آیت الله منتظری که از هیچ دادگاهی صادر نشده بود را از کارنامه اعمال خود حذف کرده است. به این سیاهه، زندانی کردن نخست وزیر سابق میرحسین موسوی و رئیس اسبق مجلس مهدی کروبی در خانه نیز باید افزود. به هر حال همین که رهبر جمهوری اسلامی به صدور احکام زندان و سرکوب اعتراف کرده است یک گام به پیش است
