وقتی جمعیت حاضر در استادیوم آزادی با خوردن گل دوم از عربستان خواستار برکناری علی دایی می شوند و می خواهند که علی کریمی بهترین بازیکن فوتبال ده سال اخیر ما به تیم برگردد و به نفعش شعار میدهند و حتی عده ای نارنجک به زمین بازی پرت می کنند دیگر کرها هم نمی توانند مدعی نشنیدن آن بشوند. بگذریم از اینکه مشکل تیم ملی ما فقط مربی معتقد به جن و طلسم و جادو و یا غیبت علی کریمی نیست. بیکاری ، اعتیاد ، دخالتها و سو استفاده های جناحی و سیاسی از ورزش بویژه در فوتبال بخاطر محبوبیت آن و هزار مشکل دیگر دل و دماغی برای ورزش بین جوانان نگذاشته استعلیرغم تمام بازیهای پشت پرده و دخالت بیجای زورمندان تیم ملی را تیم همه مردم ایران میدانم و با هر شکست تیم ملی دلم شکسته می شود. اما شاید این شکست ها و بویژه اعتراضات بعدش درسی باشد برای عده ای و شاید هم روزی تبدیل شود به یک گوشمالی و سیلی بزرگ به گونه کسانی که مستحقش هستند. نه، استادیوم آزادی را دیگر نباید «جهنم آزادی» بلکه «تفریحگاه شیخ نشین های عرب» دور و برمان بنامیم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر