بنام پروردگارجناب احمدي نژاد،رياست محترم جمهوري اسلامي ايران،با سلام،سه روز از واقعه ي جانگداز سقوط هواپيماي متعلق به ناوگان هواپيمايي بود، گذشته است؛ واقع هاي كه جان 168 انسان بيگناه را گرفت و بدن هاي پرپر شده ي آنها را در دشتهاي قزوين پراكنده كرد؛ واقعه اي كه خانواده هاي بيشماري را براي هميشه سوگوار و داغ دار ساخت؛ واقعه اي كه مسئوليتش، مطابق عرف بين الملل، مستقيماً بر عهده اين خطوط هواپيمايي، سازمان هواپيمايي و نيز وزارت راه وترابري كشور مي باشد...
اما آنچه مرا به نوشتن اين سطور واداشته است، بي تفاوتي مشخص دولت در قبال اين فاجعه است كه احساسات عميق من را به عنوان يك ايرانيِ ارمني كه بيش از 10 تن از خويشاوندان و آشنايان خود، و نيز تيم ملي جودوي نوجوانان ميهنش را در اين واقعه از دست داده است، جريحه دار مي كند.
اگرچه فقط 7 نفر از مسافران بخت برگشته ي اين پرواز نابازگشت غيرايراني بودند (فقط 5 شهروند ارمنستاني و 2 شهروند گرجستاني)، اما رئيس جمهور ارمنستان كه در اين واقعه كشورش صرفاً نقش « مقصد پرواز » 25 تير ماه را برعهده داشت در سراسر كشور روز عزاي ملي اعلام كرد.
به عبارتي ديگر، پرچم هاي جمهوري ارمنستان در سراسر نقاط دنيا، از جمله تهران، در عزاي جانباختگان اين پرواز شهروند ايراني - نيمه افراشته شدند، درحالي كه صدا و سيماي كشورمان همچنان به پخش برنامه هاي عادي خود (از جمله فيلم هاي كمدي و برنامه هاي شاد) ادامه مي داد« رئيس جمهور كل ملت ايران » پرسش من بعنوان يك شهروند ايرانيِ ارمني از شما اين است كه آيا فكر مي كنيد فقط انتشار يك پيام تسليت رسمي قادر است از داغ خانواده هاي قربانيان بدون قبر مانده و نيز بار مسئوليت دولت در قبال اين فاجعه بكاهد؟
چرا بايد جمهوري ارمنستان و رئيس جمهورش براي شهروندان خود بدانم؟ اصلاً چگونه « رسانه ملي » عزاداري كنند؟ چگونه من خواهم توانست از اين پس به ايراني بودن خود ببالم؟
با كمال احترام،يك شهروند داغدار ايرانيِ ارمني 26 تير 1388 - تهران
اما آنچه مرا به نوشتن اين سطور واداشته است، بي تفاوتي مشخص دولت در قبال اين فاجعه است كه احساسات عميق من را به عنوان يك ايرانيِ ارمني كه بيش از 10 تن از خويشاوندان و آشنايان خود، و نيز تيم ملي جودوي نوجوانان ميهنش را در اين واقعه از دست داده است، جريحه دار مي كند.
اگرچه فقط 7 نفر از مسافران بخت برگشته ي اين پرواز نابازگشت غيرايراني بودند (فقط 5 شهروند ارمنستاني و 2 شهروند گرجستاني)، اما رئيس جمهور ارمنستان كه در اين واقعه كشورش صرفاً نقش « مقصد پرواز » 25 تير ماه را برعهده داشت در سراسر كشور روز عزاي ملي اعلام كرد.
به عبارتي ديگر، پرچم هاي جمهوري ارمنستان در سراسر نقاط دنيا، از جمله تهران، در عزاي جانباختگان اين پرواز شهروند ايراني - نيمه افراشته شدند، درحالي كه صدا و سيماي كشورمان همچنان به پخش برنامه هاي عادي خود (از جمله فيلم هاي كمدي و برنامه هاي شاد) ادامه مي داد« رئيس جمهور كل ملت ايران » پرسش من بعنوان يك شهروند ايرانيِ ارمني از شما اين است كه آيا فكر مي كنيد فقط انتشار يك پيام تسليت رسمي قادر است از داغ خانواده هاي قربانيان بدون قبر مانده و نيز بار مسئوليت دولت در قبال اين فاجعه بكاهد؟
چرا بايد جمهوري ارمنستان و رئيس جمهورش براي شهروندان خود بدانم؟ اصلاً چگونه « رسانه ملي » عزاداري كنند؟ چگونه من خواهم توانست از اين پس به ايراني بودن خود ببالم؟
با كمال احترام،يك شهروند داغدار ايرانيِ ارمني 26 تير 1388 - تهران
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر