یادمان باشد این تازه اول راه است. این جوانه های امید را مراقبت کنیم. طولانی ترین سفرها با اولین قدم ها آغاز می شوند و ما تازه در تپش اولین قدم خود روی ماشین هایمان ضرب گرفتیم و رقصیدیم. یادمان باشد که روحانی ایده آل هیچ کدام ما نبود و نیست. او فقط وسیله است. یا می تواند جوابمان را بدهد و یکی یکی خواسته هایمان را برآورده کند یا می گذاریمش کنار. از او عبور می کنیم. سرعت برآورده کردن آزادی های قانونی در همین قانون اساسی باید قدری باشد که از ما عقب نماند. یادم باشد چهار سال چه شب ها، لعنت کردیم زندگی و زمین و زمان را و در اوج ناامیدی خوابیدیم تا کابوس های سیاه و سفیدمان را ببینیم و همه ی آن شب ها را نمی شود در یک هفته، در یک آقای روحانی و کلیدش فراموش کرد. یادمان باشد چه زندگی ها این چهار سال از هم پاشیدند چه آدم ها آواره شدند و فرصت نکردند آخرین بغض شان را فرودگاه یک دل سیر گریه کنند. یادت باشد چه قلب ها از تپش افتاد، چه خون ها زمین را داغ کرد و چه روزهایی را از سرگذراندیم با داغ و درفش و کهریزک و خبر بد، خبر بد،خبر بد. یادم باشد برای مادری که جگر گوشه اش را از دست داده برای دختری که مادرش را در عاشورا از او گرفتند روحانی هیچ وقت جای خالی عزیزش را در خانه پر نمی کند. یادت باشد روحانی اولین قدم ماست و اولین فریاد دموکراتیک ما بر سر دیکتاتور نه آخرینش. یادم باشد این دل تکه تکه ی ما این قلب شکسته ی هر کدام از ما نمی تواند به این زودی بند بخورد. بند هم اگر بزنی اش دیگر صدای سابق را نمی دهد. انگار چیزی شکسته که هیچ وقت نباید ترک می خورد. دل ما جایی شکست که اگر ده ها انتخابات دموکراتیک هم برگزار کنند ما شنبه ۲۳ خرداد ۸۸ را فراموش نمی کنیم. یادت باشد نباید فراموش کنیم. نباید تابستان تف زده ی ۸۸ را فراموش کنیم. الله اکبرهای شب های ساکت آن سال کبود را. یادمان باشد ما بیشمار بودیم و هستیم. باید بیشمار تکرار کنیم آن چیزهایی را می خواهیم. رفع حصر میرحسین و کروبی آزادی زندانیان سیاسی را. این خیابان ها را بعد از چهار سال با خون دل پس گرفتیم یادمان باشد آسان از دست ندهیم. حالا شهر مال ماست. حالا می شود دل هایمان را بچینیم وسط و بعد بین ۷۵ میلیون ایرانی ناامید تقسیم کنیم. اگر به اینجا رسیدیم شهید داده ایم فریاد کشیده ایم کهریزک رفته ایم یادمان باشد این همه ی آن چیزی نیست که ما می خواستیم. روحانی برای ما میرحسین نمی شود و نه قدر او می تواند پا به پای ما حرکت کند. یادمان باشد این تازه اول راه است۱۳۹۲ تیر ۳, دوشنبه
یادم باشد یادت باشد … | باید بیشمار تکرار کنیم آن چیزهایی را می‌خواهیم. رفع حصر میرحسین و کروبی، آزادی زندانیان سیاسی را
یادمان باشد این تازه اول راه است. این جوانه های امید را مراقبت کنیم. طولانی ترین سفرها با اولین قدم ها آغاز می شوند و ما تازه در تپش اولین قدم خود روی ماشین هایمان ضرب گرفتیم و رقصیدیم. یادمان باشد که روحانی ایده آل هیچ کدام ما نبود و نیست. او فقط وسیله است. یا می تواند جوابمان را بدهد و یکی یکی خواسته هایمان را برآورده کند یا می گذاریمش کنار. از او عبور می کنیم. سرعت برآورده کردن آزادی های قانونی در همین قانون اساسی باید قدری باشد که از ما عقب نماند. یادم باشد چهار سال چه شب ها، لعنت کردیم زندگی و زمین و زمان را و در اوج ناامیدی خوابیدیم تا کابوس های سیاه و سفیدمان را ببینیم و همه ی آن شب ها را نمی شود در یک هفته، در یک آقای روحانی و کلیدش فراموش کرد. یادمان باشد چه زندگی ها این چهار سال از هم پاشیدند چه آدم ها آواره شدند و فرصت نکردند آخرین بغض شان را فرودگاه یک دل سیر گریه کنند. یادت باشد چه قلب ها از تپش افتاد، چه خون ها زمین را داغ کرد و چه روزهایی را از سرگذراندیم با داغ و درفش و کهریزک و خبر بد، خبر بد،خبر بد. یادم باشد برای مادری که جگر گوشه اش را از دست داده برای دختری که مادرش را در عاشورا از او گرفتند روحانی هیچ وقت جای خالی عزیزش را در خانه پر نمی کند. یادت باشد روحانی اولین قدم ماست و اولین فریاد دموکراتیک ما بر سر دیکتاتور نه آخرینش. یادم باشد این دل تکه تکه ی ما این قلب شکسته ی هر کدام از ما نمی تواند به این زودی بند بخورد. بند هم اگر بزنی اش دیگر صدای سابق را نمی دهد. انگار چیزی شکسته که هیچ وقت نباید ترک می خورد. دل ما جایی شکست که اگر ده ها انتخابات دموکراتیک هم برگزار کنند ما شنبه ۲۳ خرداد ۸۸ را فراموش نمی کنیم. یادت باشد نباید فراموش کنیم. نباید تابستان تف زده ی ۸۸ را فراموش کنیم. الله اکبرهای شب های ساکت آن سال کبود را. یادمان باشد ما بیشمار بودیم و هستیم. باید بیشمار تکرار کنیم آن چیزهایی را می خواهیم. رفع حصر میرحسین و کروبی آزادی زندانیان سیاسی را. این خیابان ها را بعد از چهار سال با خون دل پس گرفتیم یادمان باشد آسان از دست ندهیم. حالا شهر مال ماست. حالا می شود دل هایمان را بچینیم وسط و بعد بین ۷۵ میلیون ایرانی ناامید تقسیم کنیم. اگر به اینجا رسیدیم شهید داده ایم فریاد کشیده ایم کهریزک رفته ایم یادمان باشد این همه ی آن چیزی نیست که ما می خواستیم. روحانی برای ما میرحسین نمی شود و نه قدر او می تواند پا به پای ما حرکت کند. یادمان باشد این تازه اول راه است
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر